Mijn grote reis, die ik nooit zal vergeten!

Voordat mijn reis begon, hebben mensen gezegd dat het maar 10 weken zijn. Je zal zelf eens in je eentje een reis moeten aan gaan, waarbij je alles wat vertrouwd is achter laat. In een groep meiden te recht, waarvan je niemand kent. Je slaapkamer moet delen met een willekeurig persoon en die gene ook per direct moet kunnen vertrouwen met je spullen en geld.
Toen ik dit avontuur aanging, wist ik dat ik mezelf tegen zou komen, het zou zwaar maar fantastisch worden. Daar ben ik nog steeds van overtuigd. Maar dat de momenten waarbij het zwaar en fantastisch is, zo groot en emotioneel is, dat had ik niet kunnen voorspellen. En de momenten dat het fantastisch is, ga je stuk van het lachen en geniet je hier zo enorm van. Maar als het zwaar wordt, besef je ineens dat iedereen die dichtbij je staat, heel ver weg is. En dat er geen mogelijkheid is om weg te lopen van je negatieve gedachtens en gevoelens, je wordt er voortdurend mee geconfronteerd. Laten we het dan net hebben over jezelf tegen komen. Ik moet leren om bepaalde prikkels niet te voelen, om het te negeren. Ondanks dat je het de rug niet kan keren, je diep adem moet halen om het vervolgends over je schouders te laten wegglijden.
Het positieve inzien: de fijne woorden, knuffels, gevoelens en gedachten vast houden. Genieten van mijn grote reis, die ik nooit zal vergeten!